நாள் தோறும் நிறம் மாறும் தேவி

தூங்கும் என் உடலை அசையாது பார்த்தபடி அமர்ந்திருக்கிறது
நாம் பேசி சலித்த சொற்களின் வடிவம்
தாகத்திற்க்காய் விழித்தெழும் பின்னிரவில்
அது கொஞ்சம் அசைந்து மென் புன்னகையொன்றை உதிர்க்கும்
அபத்தங்களின் நீட்டிப்பென தவிர்த்துப்போய
உறங்க யத்தனிக்கையில்
பின் மதிய சொற்புணர்வுகள்
வெற்று உடல்களாய் நினைவை மோதும்

சொற்கள்..

எனக்கு மழையைப் பிடிக்கும்
சில நேரங்களில் எனக்கு ஏன் மழையெனப் பெயர்வைக்கவில்லை என கவலைப்படுவேன் பூனைகளென்றால் கொள்ளைப் பிரியம்
இந்த கடலும் மணற்பரப்பும் மெல்லிதாய் கவிழும் இருளும் எத்தனை சுகந்தம்
தி ஜானகிராமனைப் பிடிக்குமா உனக்கு எனக்கும்
காமம் கலக்காது உன்னுடலில் புதைந்து கொள்ளவா?
உன் மென் விரல்களைப் பிடித்தபடி மலை சூழ்ந்த சமவெளியொன்றில்
வெகுதூரம் நடக்க வேண்டும்
இந்த நள்ளிரவில் நட்சத்திரங்களினூடே கண்துழாவி
உன்தோள் சாய்ந்து தூங்கிப் போக வேண்டும்
நேற்று ஏன் நீ வரவில்லை?
இன்று பின்னிரவில் உன்னை உன் அணைப்பை
உன் முகம் எப்படியிருக்குமென்ற கனவை வளர்த்துக் கொண்டேன்
என் எல்லா கவிதைகளும் உனக்காகவே எழுதப்படுகிறது

நேற்று மாலை இலக்கிய கூட்டத்திற்க்கு சென்றேன்
அந்த பெருங்கொண்ட கவிஞனுக்கு என் இதழ்கள் பிடித்திருக்கிறாதாம் சிரிப்பாயில்லை
நான் வெளியில் போகிறேன்
முன்று தினங்கள் உன்னுடன் பேச முடியாதென நினைக்கிறேன்
நேற்று நினைத்துக் கொண்டாயா
செய்து முடிக்கப்பட வேண்டிய வேலைகள் பூதத்தை போல் முன் நிற்கிறது
அப்புறம் பேசுவோமா அவசரமாய் வெளியில போகனும்

வெற்றுச் சொற்கள்...

குருட்டு வவ்வால்கள் சுவற்றில் வெறி கொண்டு மோதுகின்ற சப்தம்
கட்டவிழ்க்கப்பட்ட தொலைதூர தனிமையொன்றில்
சேமித்து வைக்கப்பட்ட சொற்களின் மிகுதி
பொழுதிற்க்கொன்றாய் வடிவம் கொள்கிறது
புனைவுகளில் திளைக்கும் பாசாங்குகளற்ற சுயம்
சொற்களின் வசீகரிப்பில் அடையாளமிழந்து
நிரப்பப்பட்ட மதுக்கோப்பைகளை
ஒரே மூச்சில் காலி செய்கிறது