இருளில் மறைந்திருக்கும் யானை

பேரண்ட் மீட்டிங் என்றாலே ஒரு அசெளகரிய மனநிலை வந்துவிடும். இரண்டு பயல்களைப் பெற்றவர்கள் இதை உணர்ந்திருப்பார்கள். இருவருக்கும் ஒரே நாளில் என்றால் பெரியவனை மனைவியிடம் தள்ளிவிட்டு சின்னவனோடு நான் ஒட்டிக் கொள்வேன். இருவருமே படிப்பில் சூரப்புலிகள்தாம் என்றாலும் பெரியவன் மற்ற விஷயங்களிலும் புலி. சின்னவன் காமெடி பீஸ் என்பதால் அவனைக் குறித்த புகார்கள் எதுவும் இருக்காது. அகில் ”சூப்பர்” என ஒரே வார்த்தையில் முடித்துக் கொள்வார்கள். பெரியவனுக்கு லெக்சர்கள் நீளும். இருக்கையில் உட்கா
ர்வதில்லை. ஒரே அடிதடி கலாட்டா என புகார் வாசிப்பார்கள். அவனை உருட்டி மிரட்டி பார்த்தபடியே இனி தொடராமல் பார்த்துக் கொள்கிறோம் என வீடு வருவோம். நான் பள்ளி நாட்களில் அநியாயத்திற்குப் பழமாய் இருந்தேன். முதல் வரிசை. முதல் ரேங்க். நல்லவனோ நல்லவன். ஒரே ஒரு சிறு கீறல் கூட என நடத்தையிலோ படிப்பிலோ இல்லை. நம் மீது இன்னொருவரின் கம்ப்ளைண்ட் என்பது இந்த வயதிலும் சற்றுப் பதட்டமாகத்தான் இருக்கிறது.  என் அப்பாவை பள்ளியில் சேர்க்க, டிசி வாங்க என இரண்டு முறைதாம் தொந்தரவு செய்திருக்கிறேன். இவர்களோ ஓட விடுகிறார்கள் என புலம்பித் தள்ளுவேன்.

டீச்சர்கள் வாசிக்கும் புகார்கள் உருவாக முதல் காரணம் அவர்கள் பிள்ளைகளுக்கு செவி கொடுக்காமல் இருப்பதுதான். குழந்தைகளுக்கும் ஒரு தரப்பு இருக்கிறது என்பதை உணராமல் அவர்களைப் பொதுவான தண்டனைக்கு உட்படுத்துவதுதான் நாளையடைவில் அவர்களை வன்முறையாளர்களாக மாற்றுகிறது. உடன் படிக்கும் சக மாணவர்களோடு உருவாகும் முரணை ஒரு ஆசிரியர் சரியாகக் கையாண்டால் பெரும்பாலான பிரச்சினைகள் முளையிலேயே கிள்ளி எறியப்படும். இந்தப் பொறுப்பற்ற சோம்பேறி ஆசிரியர்களாலும் மிக மோசமான புறச் சூழலாலும் சரியான கவனிப்பின்றி வளரும் பிள்ளைகள், மிக இளம் வயதிலேயே குரூரமான வன்முறையாளர்களாக மாறுகிறார்கள். அப்படிப்பட்ட இரண்டு மாணவர்களையும் அவர்களின் குரூரத்தையும் 2003 ஆம் ஆண்டில் வெளிவந்த எலிபெண்ட் திரைப்படம் நம் முன் வைக்கிறது.

இயக்குனர் கஸ் வான் சாண்ட் உண்மைச் சம்பவங்களைத் திரைப்படமாக்குவதில் வல்லவர். நிதானமான திரைமொழியைக் கையாள்பவர். எலிபெண்ட் திரைப்படம் குறித்து எதுவும் தெரியாமல் பார்ப்போருக்கு முதல் நாற்பது நிமிடங்கள் மிக அலுப்பாக இருக்கக் கூடும்.  1999 இல் கொலம்பியாவில் நடந்த உண்மைச் சம்பவத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட கதை இது.  இரு மாணவர்கள் தங்களின் பள்ளிக்கூடத்தில் ஈடுபட்ட வன்முறை வெறியாட்டத்தை அப்படியே பதிவு செய்திருக்கும் படம். திரை மொழியாக இப்படம் ஒரு பள்ளிக்கூடத்தின் வெவ்வேறு மாணவர்களின் பின்னால்  தொடர்ந்து செல்கிறது. மிக நீளமான அந்த வராண்டாவை, பள்ளி வளாகத்தை, விளையாட்டுத் திடலை, காண்டீனை, லைப்ரரியை, லேப்பை கேமரா மிக நிதானமாகப் பதிவு செய்கிறது. ஒவ்வொரு கதாபாத்திரமும் இன்னொரு கதாபாத்திரத்தைக் கடக்கும் காட்சிகள் திரும்பவும் வருகின்றன. அதாவது ஒரே சம்பவம் வெவ்வேறு பார்வையில் பதிவாகிறது. இந்தப் படத்திற்கு ஏன் எலிபெண்ட் எனப் பெயர் வைத்திருக்கிறார்கள் என்கிற கேள்விக்கான பதிலை இந்தக் காட்சி அமைப்பில் வைத்திருக்கிறார்.

இருளில் மறைந்திருக்கும் யானையைத் தடவிப் பார்த்து புரிந்து கொள்ள முடிகிற அபத்தத்தைப் போன்றது  இம்மாணவர்களின் செயல்பாட்டை மட்டும் வைத்துக் கொண்டு தீர்ப்பெழுதிவிடுவது
என்கிற இயக்குனரின் நிலைப்பாடு காட்சி மொழியாகவும் தலைப்பாகவும் வெளிப்பட்டிருக்கிறது. மினிமலிசம் இந்தக் கறாரான அரசியல் நம்மை வந்தடைய உதவுகிறது.

மேற்பார்வைக்கு ஒரு நாளில் பள்ளியில் நடக்கும் சம்பவங்களை மட்டுமே இத்திரைப்படம் பதிவு செய்திருப்பதாகத் தோன்றும். ஆனால் மிக ஆழமாக இம்மாணவர்களுக்கு செவி கொடுங்கள். அவர்களின் தரப்பைக் கேளுங்கள். நெருக்கடிக்குத் தள்ளாதீர்கள். எனப் பள்ளியையும் நம்மையும் இந்தத் திரைப்படம் ஸ்தூலமாகக் கோருகிறது. படம் முடிகையில் எழும் அழுத்தமும் உணர்வெழுச்சியும்  கஸ் வான் சாண்ட் கையாண்ட மினிமலிசத் திரைமொழியின் வெற்றியாகக் கருதலாம்.

படத்தின் துவக்கத்தில் குடிபோதையில் வண்டி ஓட்டி வரும் தகப்பனிடமிருந்து வண்டியை வாங்கி ஜான்  தன் பள்ளிக்கு  வருகிறான். தகப்பனை முன் சீட்டில் உட்கார வைத்துவிட்டு தன் சகோதரனை போனில் அழைத்து அவரை மீண்டும் வீட்டில் விடச் சொல்கிறான். இந்த நெருக்கடியில் பள்ளியின் முதல்வர் வேறு இவன் தாமதமாக வந்ததற்காகக் கடிந்து கொள்கிறார். தன்னுடைய அலுவலகத்திற்கு வரச் சொல்லி அறிவுறுத்துகிறார். இன்னொரு மாணவன் மாலை சந்திப்பிற்கு தன்னால் வரமுடியாது எனவும் தன் தாயும் தந்தையும் மிகக் கீழ்த்தரமாக நடந்து கொள்கிறார்கள் எனவுமாய் சொல்லிக் கொண்டு போகிறான்.

படுகொலையை நிகழ்த்தும் அலெக்ஸ்அறிவியல் லேப் பில் மற்ற மாணவர்கள் பாடத்தைக் கவனிக்கும்போது அவன் மட்டும் தனியாக அமர்ந்து படம் வரைகிறான். அவன் மீது ஒரு மாணவன் நுரைக்கும் ஸ்பிட் பாலை எறிகிறான். மிஷல் எனும் இன்னொரு பெண் சக மாணவிகளால் கிண்டலடிக்கப்படுகிறாள். இப்படி சிதறலாய் மாணவர்களின் பல்வேறு நெருக்கடிகள் சிறு சிறு சம்பவங்களாக உரையாடலாக சொல்லப்படுகின்றன.

அலெக்ஸ் மிகப் பிரமாதமாக பியானோ வாசிக்கிறான். படுகொலைக்கு மிகத் துல்லியமாக திட்டம் தீட்டுகிறான். இணையத்தில் துப்பாக்கிகள் மற்றும் குண்டுகளை வாங்குகிறான். சக தோழனான எரிக்கிடம் கொலைகளுக்கு முன்பு ஹாவ் ஃபன் என்கிறான். கண்ணில் பட்டவர்களையெல்லாம் சுட்டுத் தள்ளிவிட்டு கடைசியில் எரிக்கையும் சுடுகிறான்.

எரிக் பள்ளி முதல்வரிடம் துப்பாக்கி முனையில் பேசும் காட்சி மட்டுமே அவர்களின் அழுத்தத்தை வெளிப்படையாகச் சொல்கிறது. உன்னை உயிரோடு விடுகிறேன் எனவே நீ இனி வரும் மாணவர்களுக்கு செவி கொடுப்பாய் எனச் சொல்லி அவரை விட்டுவிடுகிறான். பின்பு மனம் மாறி சுடுகிறான்.

நல்லவேளையாக இந்தத் திரைப்படத்தை நுணுக்கம் தெரிந்த இயக்குனர் எடுத்திருக்கிறார். வேறு யாரிடமாவது இக்கதை சிக்கியிருந்தால் இரத்தத்தைத் தெறிக்கவிட்டு மற்றவர்களுக்கான ஒரு ஊக்கமான படமாய் மாற்றியிருப்பார்கள். கஸ் வான் சாண்ட் எடுத்துக் கொண்ட களத்தை மிகச் சரியாய் கையாண்டிருக்கிறார்.

எலிபெண்ட் திரைப்படம் கானில் தங்கப் பனை விருதை வென்றது.