குளிர் தீக்கங்கு

எப்போதாவது தலை காட்டும் கடவுள்
அன்றையப் பொழுதில்
நிரந்தரமாய் தங்கிவிட்டிருந்தார்.
தேவதையின் சாயல்களிலிருந்தவள்
ஒற்றை உள்ளாடையுடுத்தி
என் மீது கால் தூக்கிப் போட்டபடி
உறங்காத தன் மூன்றாவது இரவின் மீது
ஆழமாய் வாள் பாய்ச்சிக் கொண்டிருந்தாள்.

அபூர்வமாய் வந்தக் கடவுளை
மகிழ்வூட்ட
குடித்தபடியும்
சத்தமாய் பாடியபடியுமாய்
அவள் கொன்றுகொண்டிருந்த இரவினுக்கு
உயிரூட்டிக் கொண்டிருந்தேன்.

விடியலில்
மலை அகலும் வெண்புகையின் சாயலில்
துயிலெழுந்த அவள்
கடவுளை எட்டி உதைத்துவிட்டு
என்னை முத்தமிட்டாள்.
அஃது
நதிக்குளிரின் நடுக்கத்தையும்
தீக்கங்கின் வெம்மைகளையும்
ஒருங்கே கொண்டிருந்தது.