என் மீது பெய்யுங்களேன்...:

இப்போதைய மனநிலையில் ரத்தம் பட்டுத் தெறிக்கும்படி ஒரு கொலை செய்ய வேண்டும் போலிருக்கிறது.யோசித்துப் பாருங்களேன்..அடர் சிவப்பில்.... கொழ கொழவென... ரத்தம்..இரத்தம்..ரத்தம்....'இ' போட்டால் ரத்தத்தின் வீர்யம் குறைகிறதுதானே..அதனால் ரத்தமென்றே அழைக்கலாம்..ஏன்? யாரை? எதற்கு? என்றெல்லாம் வேண்டாம்.இப்போதைக்கு கொலை செய்ய வேண்டும் அவ்வளவுதான்.இதனால் இது என்பது எத்தனை அருவெருப்பு தெரியு்மா?மேலும் காரண காரியங்கள், எல்லாவற்றின் பின்னாலும் பருத்திருக்கும், துருத்தியிருக்கும், ஏதோ ஒன்று எனக்கு வெறுப்பூட்டுவதாய் இருக்கின்றது.எந்த தனிப்பட்ட ஒன்றும் இல்லாமல் ஒரு கொலை செய்யவேண்டும். ரத்த வாசனை... ரத்த நிறம்... ரத்தக் கொழ கொழப்பு... நினைத்தாவே சிலிர்க்கிறதுதானே!...A Clockwork Orange படம் பார்த்திருக்கி்றீர்களா? அந்த பூனைக் கண்ணனாய் என்னை நினைத்துக் கொள்ளுங்களேன்...

எனக்கு உறவுகள் மீது நம்பிக்கையில்லை..அன்பின் மீது நம்பிக்கையில்லை.. எல்லாவற்றையும் குரூரமாய் சிந்திக்கிறேன்..மிகத் தட்டையான, குறுகிய, விசாலமில்லாத, பார்வை கொண்டவன் என்பது எல்லாரின் மதிப்பீடுகளாக இருப்பது எனக்கு மிகுந்த வருத்தத்தைத் தருகிறது.'நான் அப்படிப்பட்ட ஆள் இல்ல' (இதை தமிழ் சினிமா நடிகர் பிரசாந்த் சொல்வது போல ஒரு accent ல் புரிந்துகொள்ளவும்) உங்களிடம் ஒரு ரகசியம் சொல்லட்டுமா நான் அன்பிற்காக ஏங்கிச் சாகிறேன்.உண்மைக்காக அல்லது அதைப் போன்ற ஒன்றினுக்காக, போலித்தனமில்லாத சொற்களுக்காக, தினம் தினம் செத்து மடிகிறேன்.அய்யோஓஓஓஓஒ என்னிடம் பொய் சொல்லாதீர்களெனக் கதறுகிறேன். என்னால் போலித்தனங்களை, பொய்களை, நம்பிக்கைத் துரோகங்களை, சம்யோசித ஏமாற்றுதல்களை, பயன்படுத்திக் கொள்ளுதலை, தாங்க முடியவில்லை.பல்வேறு இருண்ட மூலைகளிலிருந்து ஏகப்பட்ட கைகள் நீளுகின்றன. யாசகித்தும், பறித்துமாய் என்னை எதுவுமில்லாதவனாக்குவதை எதிர்த்து என்னால் எதுவும் செய்ய இயலவில்லை.எனக்கு தோற்பதின் இனிமை உகந்ததாய் இருக்கிறது அதே சமயத்தில் தொடர்ச்சியாய் ஏமாறுவது தற்கொலைக்குத் தூண்டுகின்றது.

நேற்று சுத்தமாய் தூங்கப் பிடிக்காத பின்னிரவில் என் பால்கனியிலிருந்து குதிப்பதைப் பற்றி யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன்.என் கண் முன்னால் என் உடல் சிதறுவதை மங்கலாய் பார்க்க முடிந்தது.முதலில் தரையைத் தட்டுவது என் தலையாகத்தான் இருந்தது நங்க்க்க்க்க்க்க்க்க்... சொத்த்த்த்ஹ்... பொத்த்த்த்த்த்த்...சத்த்த்த்..எப்படி கேட்கும் இந்த சத்தம்? அந்த சத்தத்தை கேட்கமுடிந்தால் அதை எப்படியாவது வார்த்தைகளில் வடிக்க முயலுகிறேன்..கழிவிரக்கம் தாங்க முடியாததாய் இருக்கிறது..கொஞ்சம் பாசிட்டிவாய் எழுதட்டுமா?.. அல்லது மிகைப்படுத்தி.. கற்பனைப்படுத்தி.... அல்லது 'எல்லாமே நல்ல' மனோநிலைக்கு மாறட்டுமா?மாற்றிக் கொள்ளட்டுமா..சரி இப்போது பாருங்கள்..எப்படி உற்சாகம் கரைபுரண்டு ஓடப்போகிறதென...

என்னுடைய மிகப்பெரிய பலம் என்ன தெரியுமா? என் நிதானம் ..நான் மிக மெதுவாகத்தான் குடிப்பேன்..முதல் முறை குடித்த போதும் கூட மிக மெதுவாய், ரசித்துதான் குடித்தேன். பியரின் கசப்போ,குமட்டலோ எதுவுமில்லை.நிதானமாய் அப்பொன்னிற திரவத்தை மெல்ல உள்வாங்கி மிதந்தேன்.இதுவரைக்குமான என் குடி வரலாற்றில் நான் வாந்தி எடுத்தததில்ல. அதனோடு எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் குடிக்க என் உடலைத் தயாராய் வைத்திருந்தேன. நிதானம் தவருவதில்லை.நிலை பிசகுவதில்லை.ஏனென்றால் நான் குடியை நேசிக்கிறேன்.இதுவரை குடித்ததிலேயே மீராவுடன் குடித்த நாளைத்தான் நான் அடிக்கடி நினைத்துக் கொள்கிறேன்.பாண்டிச்சேரியின் பிரெஞ்ச் வீதியில் சில காலம் வசித்திருந்தேன். என் சன்னல்களைத் திறந்தால் கடலின் நீலம் அறையை நிறைக்கும்.மூங்கில் நாற்காலிகள் போடப்பட்ட, தொட்டிச் செடிகள் வைக்கப்பட்டிருந்த பால்கனியில், சூரியன் கடல் மதுவில் பனித்துண்டங்களாய் மிதந்து கொண்டிருந்த ஒரு மாலையில், கிழக்கில் இருளாய் மேகங்கள் கவிழ்ந்து ஓரிரு மின்னல் கீற்றுக்கள் எட்டிப்பார்த்த அபூர்வ பொழுதொன்றில், நாங்கள் எங்கள் கோப்பைகளை நிரப்பினோம்.பனித்துண்டமான சூரியன் முழுதுமாய் கரைத்து கொண்டிருந்த பொழுதை பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம்.மின்னல்கள் பெருகி மேகங்களை அசைத்ததில் விழுந்த முதல் மழைத்துளியை அவள் சரியாய்த் தன் மார்பகங்களில் வாங்கினாள்.நானொரு சக்கரவாகப் பறவையின் வடிவம் கொண்டு அம்மழைத் துளியை பருக முனைந்தேன்.அவள் என்னை உதறித் தள்ளிவிட்டு ஏற்கனவே தான் கொண்டிருந்த பறவையின் அலகினைக் கொண்டு அம்மழைநீரைச் சுவைத்தாள்.அவள் உதடுகளின் வழியாய் என் நாவினைத் துளைத்து அவளுடனினுள் இறங்கிக்கொண்டிருந்த மழைநீரை பலவந்தமாய் சுவைத்தேன்.அது மதுவின் சுவையினைத் தரைமட்டமாக்கியது..

மீரா போலித்தனங்களில்லாதவள். நிசமானவள். உண்மையானவள். நெருக்கமானவள். பின்னங்கழுத்து, மூச்சுக்காற்று, மல்லிகைப்பூ ,கொலுசு, பாவாடை, தாவணி, சுடிதார், நிலம் பார்த்தல், வெட்கம், பொய்கள், என எதுவுமில்லாதவள்.மீரா தன் தலைமுடியின் சில கற்றைகளை முன்பக்கமாய் எடுத்துவிட்டிருப்பாள்.மிகச் சிறிய கூந்தல் அவளுக்கு. இறுக்கமான ஆடைகளின் மீது மோகமிருந்தது அவளுக்கு..ஒரு பிங்க் நிற லேடி பேர்ட் சைக்கிள் வைத்திருப்பாள்.அவள் அம்மா தரும் தயிர்சாதத்தை எனக்கும்,நான் கொண்டு வரும் இறைச்சியினை அவளுமாய் அலுவலக தினங்களில் பறிமாறிக் கொள்வோம்.. என்னறையில் நான் அவிழ்த்துப்போட்ட மிக அழுக்கான லுங்கியினையோ, கால்சராயினையோ,மிகுந்த ஆர்வங்களோடு,ஒரு குழந்தையின் விழைவுகளோடு, அணிந்துகொள்வாள். நான் அவள் அவிழ்த்துப்போட்ட ப்ராவின் ஊக்குகளை நோண்டிக்கொண்டிருப்பேன்...எதுவும் பேசாமல் அமர்ந்திருப்போம்.மணிகள் சலனமற்றுக் கரையும்.கிளம்பும் நேரத்தில் வேண்டா வெறுப்பாக மிகுந்த துயரங்களோடு அவள் தன்னுடைய ஆடைகளை அணிந்து கொண்டு புறப்படத் தயாராவாள்.நானொரு ஆணாய் பிறந்ததின் குற்ற உணர்வுகள் தாங்காது ஒரு சிகரெட்டினைப் பற்றவைப்பேன்.அவளுக்கு சிகரெட் வாசம் பிடிக்காததினால் அவளிருக்கும் சமயத்தில் நான் புகைத்ததில்லை.

பின்பொரு நாள் அவள் தற்கொலை செய்துகொண்டதாய் குறுஞ்செய்தியொன்று நண்பணொருத்தனிடமிருந்து வந்தது..நானொரு கோழை என்பதினால் தற்கொலை செய்துகொள்ளவில்லை.அதனோடு மிகமோசமான சல்லிப்பயல் என்பதினால் ஒரு கவிதையை அப்போதே எழுதிவிட்டேன். பாருங்களேன் என் சல்லித்தனத்தின் நிரூபணத்தை!!.. இப்போது புனைவு என்கிற லேபிளில் அவளையும் அடைத்துவிட்டேன்.யாருக்காவது மூத்திரம் முட்டிக்கொண்டு வந்தால் என் மீதும், என எழுத்தின் மீதும் பீறிட்டு அடியுங்களேன்..நின்றபடி பெய்வதையே நான் வரவேற்கிறேன் என்பதால் எப்பாலினராய் இருந்தாலும் நின்றபடி மூத்திரம் பெய்யுங்களென அன்போடு கேட்டுக்கொள்கிறேன்.